Dito na ko sa pinas. Okey lang pag pinapawisan. Okey lang kung nauuhaw. Okey lang kung naiirita ang aking mga mata dahil sa lubos na usok sa eyre. Okey lang kung maliliit ang binibigay na ulam sa karinderya. Okey lang kung tigidig and takbo ng dyip na sinasakyan ko. Okey lang kung naglalakad sa mainit na araw. At okey rin lang siguro kahit sumakit ang tyan ko dahil di na sya sanay.
Okey lang kasi andito ako sa lupa ng aking kinagisnan. Kung saan ako namulat sa buhay. Kung saan ko nararamdaman na mayroon pa rin palang pagkakataon na makita ko ang pusong ko na buhay...
posted by kauban @ 2:41 AM
6 comments
6 Comments:
I have a feeling that you just wrote something really deep, but i can't read Tagalog! Brief translation, for us monolingual folks, please!
I miss you and the gang!
anong pusong na buhay? di ko alam kung puso 'to o puson. hahaha.... jowk!!!
Masarap yata ang kain mo diyan? Nasaan ka? Manila o Pangasinan.
ahhh i FEEL you! been missing it ever since i got back. meron kuan, walang words talaga, pero kuan of being dyan sa pinas -- parang pwed kung magawa kahit ano... touch the ground and blow some yosi smoke towards the mountains for me, k? haha. :\
what happened to you? where are your angst-filled posts?!!!
Hey, enough chilling already. Go to the nearest computer and compose a post!
Post a Comment
<< Home